تو را کجای دلم بگذارم؟
چگونه بودنت را بپذیرم؟ کاش خواب باشی تو !
کاش بیدار شوم از این کابوس هولناک این چه بلایی بود بر سرم آوار شد؟
چه کردم؟ چه گونه رخ داد؟ واقعی است؟ من کردم؟ کی به اینجا رسیدم که حالا ۴۰ روز لعنتی نمی دانم کجایم ؟ همه جایم دردمی کند تمام بدنم مورمور می شود
۴۰ روز لعنتی ساعات کش می آیند هر دقیقه هزار سال می گذرد
راه نفسم بسته شده است خوابم نمی آید اشک ها آهسته می ریزند دیوانه شده ام . باختم
تا کجا پیش رفتم؟ اینجا کجاست؟ من که هستم؟ چه شد؟
هرگز گمان نمی بردم به این همه اختلاف به این همه فاصله از تو.
من با خودم چه کردم؟ سوزاند مرا . کشت مرا. سیاه کرد مرا. نابودم کرد. وسوسه نبود. خودش شده بودم انگار.
اینجا چه غلطی می کنم؟ اینجا ته این دره ی عمیق نه جای من است دور از تو دور از نگاهت چرا این زمان قهر می کنی کمترش کن دیگر نمی توانم به خودت قسم یک ساعتش هم زیاد است یک دقیقه اش سوزاندم همه چیز را ۴۰ روز قهر !
چه کردم با خودم که تو رو برگرداندی و قهری تو با همه رحمانیتت چه کرده ام با خودم ؟ اینجا کجاست بلد نیستم راه بروم بلد نیستم بدون تو زندگی کنم بلد نیستم حرف بزنم بلد نیستم نفس بکشم بدون تو نمی شود .
با نماز هایم چه کنم ؟ با حرم؟ چگونه بروم بگویم سلام من آمده ام؟ چگونه بخوانمش؟ کاش دستم را رو نکنی کاش همین یکی را بپوشانی نشانشان ندهی سرم درد می کند
اینجا کجاست؟ این چه دره ی عمیق و پرتی است که در آن گیر کرده ام ؟ چه زنجیر گرانی است بر گردنم
اینجا که من هستم هوا کم است احساس خفگی می کنم از جسمم متنفرم حالا بوی گند می دهد مثل همان زهر ماری گمان کنم تمام فرشته هایت آزار می بنند از دیدنم خسته ام انگار دستی یقه ام را گرفته و پرتم کرده است در این دره هر چه می کنم بیرون نمی آیم می گویی بمانم و فکر کنم تا همیشه تا همیشه برایش فکر می کنم تا همیشه به خاطرش خواهم سوخت تا همیشه شرمنده خواهم ماند تا همیشه حساب و کتابش خواهم کرد تا همیشه مویش را از ماست بیرون خواهم کشید اما قهر نباش به خودت بلد نیستم بدون تو ۴۰ روز که نه ۴۰ دقیقه هم نه ۴۰ ثانیه هم نمی شود به خودت قسم نمی شود
نیستم ,خواهم ,کرده ,خودت ,دقیقه ,کردم؟ ,نیستم بدون منبع
درباره این سایت